اثر دیابت بر فعالیت کاسپاز 3 در بافت بیضه موش های - دانلود رایگان
دانلود رایگان دیابت یا بیماری قند، یک اختلال متابولیک (سوخت و سازی) در بدن است. در این بیماری توانایی تولید انسولین در بدن از بین می‌رود و یا بدن در برابر انسولین مقاوم
دانلود رایگان
| اثر دیابت بر فعالیت کاسپاز-3 در بافت بیضه موش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسینعنوان صفحه شکل 1-1 دیابت 15 شکل 2-1 دیابت نوع یک. 17 شکل 3-1 جزایر لانگرهانس 18 شکل4- 1 دیابت نوع دو 20 شکل 5-1 تولید انسولین و دیابت 21 شکل 6-1 دیابت بارداری 22 شکل 7-1 دیابت بارز در بلوغ جوانان MODY 24 شکل 8-1 بیماری های پانکراس برون ریز. 26 شکل 9-1 کتواسیدوز دیابتی 29 شکل 10-1 رتینوپاتی دیابتی 32 شکل11-1 رتینوپاتی دیابتی 33 شکل12-1 بیماری عروق کرونر. 34 شکل13-1-واكنشهاي آبشاري فعال شدن كاسپازها توسط گيرندههاي مرگ( مسير خارجي) 40 شکل14-1واكنشهاي آبشاري فعال شدن كاسپازها درمسير ميتوكندريايي (مسير داخلي) و مسير وابسته به گرانزيم B 42 شکل15-1- ساختار و چگونگي فعال شدن كاسپازها 44 شکل 1-3 لوازم 51 شکل 2-3 القاي ديابت با تزريق داخل صفاقي 53 شکل 3-3 فیکس کردن موش جهت نمونه گیری 54 شکل 5-3 اسپرم موش، بزرگنمایی 10× 56 شکل 1-4 بافت بیضهی موش صحرایی نر گروه کنترل 69 شکل 2-4.بافت بیضهی موش صحرایی نر گروه دیابتی شده با استرپتوزتوسین 70 فهرست نمودارها عنوان صفحه نمودار1-4 مقایسه میانگین±انحراف معیار وزن بیضه بین گروه ديابت وکنترل 64 نمودار2-4 مقایسه میانگین±انحراف معیار حجم بیضه بین گروه ديابت وکنترل 65 نمودار3- 4: مقایسه میانگین±انحراف معیار تعداد اسپرم بین گروه ديابت وکنترل. 66 نمودار4-4 مقایسه میانگین±انحراف معیاردرصد تحرک اسپرم بین گروه ديابتي وکنترل 67 نمودار5-4 : مقایسه میانگین±انحراف معیار PHمایع سمن بین گروه ديابت وکنترل 68 نمودار6-4: مقايسه ميانگين ± خطای معیار وزن در هفته اول، هفته سوم، پنجم و هفتم بين گروه كنترل و ديابت 69 نمودار 7-4 :مقايسه ميانگين ± خطای معیار قندخون در هفته اول، هفته سوم، پنجم و هفتم بين گروههاي كنترل و ديابت. 70 نمودار 8-4: نمودار مقایسهی بیان کاسپاز-3 در بافت بیضهی موش گروه کنترل وگروه دیابتی 73 چکیده: مقدمه: دیابت یا بیماری قند، یک اختلال متابولیک (سوخت و سازی) در بدن است. در این بیماری توانایی تولید انسولین در بدن از بین می رود و یا بدن در برابر انسولین مقاوم شده و بنابراین انسولین تولیدی نمی تواند عملکرد طبیعی خود را انجام دهد. دیابت دو نوع اصلی دارد. در دیابت نوع یک تخریب سلولهای بتا در پانکراس منجر به نقص تولید انسولین می شود و در نوع دو مقاومت پیشرونده بدن به انسولین وجود دارد که در نهایت ممکن است به تخریب سلول های بتای پانکراس و نقص کامل تولید انسولین منجر شود. در دیابت نوع دو مشخص است که عوامل ژنتیکی، چاقی و کم تحرکی نقش مهمی در ابتلای فرد دارند. همانطور که گفته شد این بیماری عوارض حاد و مزمن بسیاری بر اندامهای مختلف، اختلال در رفتارهای جنسی و بافت تولیدمثلی ایجاد مینماید، این عوارض در بافت تولیدمثلی جنس نر به صورت کاهش تعداد اسپرم، کیفیت پایین مایع سمینال، کاهش هورمون تستوسترون و کاهش سلولهای رده اسپرمساز بروز مینماید. علاوه بر این بیضهها به عوامل محیطی القاکننده مرگ سلولی نیز حساس بوده آپوپتوز سلولهای ژرمینال نیز در طی استرسهای غیرفیزیولوژیک نظیر ایسکمی، افزایش دما، تشعشع و دیابت ممکن است ایجاد گردد.آپوپتوز مرگ فيزيولوژيك سلولي است كه در شرايط طبيعي سبب حذف سلولهاي پير، آسيب ديده، اضافي و مضر ميشود و براي تكامل و هوموستاز بافتي ضروري است. كاسپازها جزء خانوادهی سيستئين پروتئاز هستند كه نقش محوري در شروع و فاز اجرايي آپوپتوز ايفا مينمايند. اين واكنش آبشاري با فعال شدن كاسپازهاي آغازگر شروع شده و پيام را از طريق فعال كردن كاسپازهاي اجرايي منتقل مي نمايد. كاسپاز-3 جز كاسپازهای اجرایی آپوپتوز است.هدف از این پژوهش ارزیابی اثر دیابت بر بیان کاسپاز-3 در موش دیابتی شده با استرپتوزوتوسین میباشد. مواد و روشها: جهت انجام مطالعه از 23 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با وزن متوسط 240 ± 40 گرم، تهيه شده از مؤسسه پاستور كرج استفاده شد. حيوانات در حیوانخانه دانشگاه علوم پزشكي واحد شاهرود در قفسهاي دوتايي با چرخه نوري 12 ساعت تاريكي و 12 ساعت روشنايي و در دماي 2±22 درجه سانتيگراد و ميزان رطوبت 30% نگهداري شدند. به دو گروه تقسیم شدند: گروه شاهد و گروه دیابتی. دیابت بوسیله تزریق درون صفاقی STZ(با دوز mg/kg 55) ایجاد گردید. پس از گذشت هشت هفته فيكساسيون به روش پرفيوژن بر روی بافتهای بیضه صورت میگیرد و برشهای تهیه شده بر روی لامها انتقال داده میشود تا در مراحل بعدی توسط روش ایمنوهیستوشیمی و تانل مرگ برنامه ریزی شده سلول مورد بررسی قرار گیرد. نتایج : در بررسی های انجام شده در این پروژه نشان داده شد که در لایه ژرمینال بافت بیضهی موشهای دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بیان آنزیم casp3 و فرآیند آپوپتوزیس افزایش مییابد. مقدمه 1-1- دیابت دیابت یا بیماری قند، یک اختلال متابولیک (سوخت و سازی) در بدن است. در این بیماری توانایی تولید انسولین در بدن از بین می رود و یا بدن در برابر انسولین مقاوم شده و بنابراین انسولین تولیدی نمی تواند عملکرد طبیعی خود را انجام دهد. نقش اصلی انسولین پایین آوردن قند خون توسط مکانیزم های مختلفی است. دیابت دو نوع اصلی دارد. در دیابت نوع یک تخریب سلولهای بتا در پانکراس منجر به نقص تولید انسولین می شود و در نوع دو مقاوت پیشرونده بدن به انسولین وجود دارد که در نهایت ممکن است به تخریب سلول های بتای پانکراس و نقص کامل تولید انسولین منجر شود. در دیابت نوع دو مشخص است که عوامل ژنتیکی، چاقی و کم تحرکی نقش مهمی در ابتلای فرد دارند(شکل 1-1). شکل 1-1 دیابت. همهی سلولهای بدن نیاز به تامین مداوم انرژی برای انجام وظایف طبیعی بدن را دارند. گلوکز، قند ساده به دست آمده از غذاهایی است که استفاده میشود و منبع اصلی انرژی سلولی است. گلوکز در سراسر بدن توسط جریان خون منتقل میشود. از آنجا که در دیابت سرعت و توانایی بدن در استفاده و سوخت و ساز کامل گلوکز کاهش می یابد، از این رو میزان قند خون افزایش می یابد (هایپرگلایسمی). وقتی این افزایش قند در دراز مدت در بدن وجود داشته باشد عوارض میکرووسکولار دیابت ایجاد می شوند که می توانند اعضای مختلف بدن همچون کلیه، چشم و اعصاب را درگیر کنند. همچنین دیابت با افزایش ریسک بیماری های قلبی عروقی ارتباط مستقیمی دارد. لذا غربالگری و تشخیص زودرس این بیماری در افراد با ریسک بالا می تواند در پیشگیری از این عوارض موثر باشد. تشخیص و همچنین غربالگری دیابت با انجام آزمایش قند خون میسر است. 1-1-1- دسته بندی و سبب شناسی دیابت بیماری دیابت انواع مختلفی دارد که معمولاً در هنگام تشخیص متمایز می شوند. بنابراین تعیین نوع دیابت وابسته به شرایطی است که بیماری خود را در هنگام نشان بروز می دهد. در خیلی از بیماران به راحتی در یکی از دسته های مشخص دیابت جای نمی گیرند، مثلاً فردی که دچار دیابت بارداری شده ممکن است بعد از پایان بارداری کماکان دچار دیابت باقی بماند و لذا نوع دیابتش به نوع ۲ تغییر دسته داده می شد. بنابراین برای پزشک و بیمار برچسب زدن نوع دیابت نسبت به درک علت و سبب این بیماری و درمان موثر آن اهمیت بسیار کمتری دارد. تقسیم بندی قدیم دیابت به دو نوع وابسته به انسولین و غیر وابسته به انسولین که توسط NDDG در ۱۹۷۹ معرفی شد و در دهه های ۸۰ و ۹۰ به طور گسترده به کار رفت مشکلاتی در درمان به وجود آورده بود که در منجر به ارائه تقسیمبندی جدید دیابت توسط انجمن دیابت آمریکا به انواع: دیابت نوع یک، نوع دو، دیابت حاملگی و سایر انواع در سال ۱۹۹۷ شد. این تقسیمبندی با وجودی که هنوز مشکلاتی دارد ولی مورد استفاده است(مارچین، 2012). 2-1-1- دیابت نوع یک دیابت ناشی از واکنش ایمنی، (Type 1) یک اختلال ناهمگون ناشی از جهش های (اتوزومال مغلوب و وابسته به ایکس مغلوب) شناخته شده و همچنین توارث چندژنی/ کم ژنی است(ملانیتو و همکاران، 2003)( شکل 2-1). شکل 2-1 دیابت نوع یک .در پاسخ به سطوح بالای گلوکز در خون، سلولهای سازنده انسولین در لوزالمعده ترشح هورمون انسولین میکنند که در این صورت دیابت نوع یک رخ میدهد که این سلولها توسط سیستم ایمنی بدن خود را از بین میبرند. این نوع در برگیرنده 5-10 % از انواع دیابت است، قبلاً واژه دیابت وابسته به انسولین و یا دیابت نوجوانی برای این نوع رایج بود. در این نوع از دیابت تخریب سلولی سلولهای بتا در پانکراس اتفاق می افتد. علت اصلی از دست رفتن سلول های بتا، تخریب سلولی ناشی از واکنش ایمنی سلولی است. در پی این تخریب مارکرهایی در خون رها می شوند که شامل آنتی بادی علیهی انسولین، اتوآنتی بادیهای گاد (GAD65)، اتوآنتی بادی تیروزین فسفاتاز IA-2 و IA - 2β است. این مارکرها ممکن است در ۸۵-۹۰ ٪ از مبتلایان دیده شود. ارتباطی میان اچ ال ای های خاص و این نوع از دیابت هم مشاهده شده است. این نوع دیابت در افراد دارای HLA-DQA و DQB و همچنین افراد دارای ژن DRBبیشتر مشاهده می شود. شیوع این نوع از دیابت در افرادی که بیماری های خودایمن همچون بیماری گریوز، تیروئیدیت هاشیموتو و بیماری آدیسون دارند بیشتر است(مداسپیس، 2013)( شکل 3-1). شکل 3-1 جزایر لانگرهانس حاوی سلولهای بتا و در داخل پانکراس واقع شده است. سلولهای بتا انسولینی که در سوخت و ساز قند در بدن مورد نیاز است تولید میکند. در پی تخریب سلولهای بتا توسط لنفوسیت ها ترشح انسولین کاهش می یابد تا جایی که انسولین موجود نمی تواند قند خون را تنظیم کند. معمولاً بعد از از دست رفتن 80-90 % از سلول های بتا است که هایپرگلایسمی اتفاق می افتد و دیابت ممکن است تشخیص داده شود. در این مرحله است که بیمار نیازمند انسولین خارجی می شود تا از بروز کتوز جلوگیری شود و هایپرگلایسمی و همچنین متابولیسم چربی و پروتئین کنترل شود. در حال حاضر فاکتور اصلی ایجاد کنندهی دیابت نوع یک واکنش خودایمنی شناخته شده است. شواهد قوی نیز وجود دارند که عفونت ویروسی سلول های بتای پانکراس را به عنوان اتیولوژی این واکنش ایمنی مطرح کرده است. به این ترتیب که ویروس باعث ایجاد آنتیبادی هایی علیه پروتئین ویروس می شود که شعله ور کننده یک واکنش خود ایمن علیه سلول های بتای مشابه است. دیابت ناشی از ایمنی معمولاً در کودکی و نوجوانی اتفاق می افتد اما ممکن است در هر سنی مشاهده شود(گالری و همکاران، 2012). 1-2-1-1- دیابت ایدیوپاتیک در مواردی از دیابت نوع یک علت مشخصی برای بروز آن یافت نشده و در این گروه طبقه بندی می شوند. بعضی از این بیماران دچار کمبود انسولین دائمی و مستعد کتواسیدوز هستند ولی هیچ شواهدی از واکنش های خودایمن در آنها مشاهده نمی شود. تعداد کمی از بیماران دیابت نوع یک ایدیوپاتیک هستند و این وضعیت شیوع بیشتر در نژاد آفریقایی و آسیایی دارد. این نوع بیشتر ارثی است و وابسته به اچ ال ای نیست. نیاز به انسولین خارجی در این بیماران پایدار نیست و می تواند گذرا و راجعه باشد. 3-1-1-دیابت نوع دو در دیابت نوع دو که 90-95 % از بیماران دیابتی را شامل می شود، بدن نسبت به عملکرد انسولین دچار مقاومت می شود. این بیماران حداقل در ابتدای بیماری نقص انسولین نسبی (و نه مطلق) دارند. به این معنی که بدن فرد مبتلا انسولین تولید می کند و حتی ممکن است غلظت انسولین در خون از مقدار معمول آن نیز بیشتر باشد اما گیرنده های یاخته ای فرد نسبت به انسولین مقاوم شده و در حقیقت نمی گذارند انسولین وارد سلولها شده و اعمال طبیعی خود را انجام دهد(شکل4-1). شکل4- 1 دیابت نوع دو. انسولین هورمونی است که توسط لوزالمعده در پاسخ به افزایش قند در خون ترشح میشود. این بیماران برای زنده ماندن نیاز به درمان دائم با انسولین خارجی ندارند. علل متعددی برای این وضعیت وجود دارد، مکانیزم های جزئی بروز این وضعیت شناخته نشده است ولی مشخص است که تخریب اتوایمیون نقشی در بروز این بیماری ندارد(شکل 5-1). شکل 5-1 تولید انسولین و دیابت دیابت نوع دوم در افراد چاق بیشتر دیده می شود و چاقی خود درجاتی از مقاومت به انسولین ایجاد می کند. درصد شیوع این بیماری در زنان بیش از مردان است. در این نوع از دیابت کتواسیدوز به ندرت خودبه خود ایجاد می شود بلکه در پی یک استرس همچون بروز یک بیماری یا عفونت ایجاد می شود. این نوع از دیابت معمولاً سال ها تشخیص داده نشده باقی می ماند چرا که هایپرگلایسمی (افزایش قند خون) به تدریج ایجاد می شود و در اوایل در حدی نیست که علائم کلاسیک دیابت را نشان دهد. با این حال این بیماران در معرض عوارض ماکرووسکولار و میکرووسکولار دیابت هستند. مقاومت به انسولین ممکن است با کاهش وزن و درمان دارویی کمتر شود ولی به ندرت به حد طبیعی باز می گردد. با این که اخیراً افزایش شیوع این نوع در کودکان و نوجوانان و سنین پایین دیده شده ولی در بیشتر موارد ریسک بروز این نوع با افزایش سن، چاقی و کمبود فعالیت بدنی بیشتر شده و بیشتر در زنان با سابقهی قبلی دیابت بارداری و افراد دارای فشار خون بالا یا اختلال چربی خون دیده می شود. نوع دو زمینه ژنتیکی قویتری نسبت به نوع یک دارد، با این حال ژنتیک دیابت نوع دو پیچیده است و هنوز به خوبی تعریف نشده است(اسچافر و همکاران، 2011). 4-1-1- دیابت بارداری هر نوع افزایش گلوکز خون در طی بارداری که به حد بالا 5-10 % جمعیت برسد دیابت بارداری خوانده می شود(متزگر و همکاران، 2007). مشخص شده است که بارداری خود می تواند یکی از عوامل ایجاد کننده دیابت باشد. این اثر با افزایش مقاومت بدن به انسولین و افزایش انسولین برای جبران این مشکل ایجاد می شود. حاملگی می تواند حتی نواقص خفیف ترشح انسولین را آشکار کند، این منجر به ایجاد عدم تحمل به گلوکز و دیابت بارداری می شود(لی و همکاران، 2007)( شکل 6-1). شکل 6-1 دیابت بارداری از طرفی بعضی از افراد که از قبل دچار اختلال خفیف قند خون هستند با آزمایش های غربالگری در طی بارداری تحت این گروه طبقه بندی می شوند. دیابت بارداری 3-8 % از بارداری ها را درگیر می کند و همچنین یکی از عوامل خطر برای نتایج بد بارداری است. همچنین این وضعیت مستقلاً می تواند باعث ایجاد دیابت نوع دو شود. تحقیقات نشان داده اند که 50 % از این زنان طی20-30 سال بعد دچار دیابت خواهند شد. در سال های اخیر افزایش میزان ابتلا به دیابت بارداری مشاهده شده است. فاکتورهای ایجاد کننده متعددی برای این افزایش مطرح شده اند. شامل شیوع بالای چاقی در جوانان، بهبود بقای کودکان مونثی که وزن تولدشان در دو انتهای طیف وزن طبیعی تولد است. در بزرگسالی این کودکان دچار اختلال در عملکرد انسولین و یا توانایی ترشح انسولین هستند که می تواند آنها را مستعد ابتلا به دیابت بارداری کند. دیابت بارداری می تواند منجر به عوارض جدی و گسترده برای مادر و نوزاد شود. این عوارض را می توان با تشخیص و درمان مناسب کاهش داد، زنان دارای ریسک بالای ابتلا با آزمون ۷۵ گرمی تحمل گلوکز در اولین ویزیت بعد از بارداری آزمایش می شوند و آزمایش مجددی نیز در ۲۴ تا ۲۸ هفتگی بارداری انجام می شود(رس، 2006). 5-1-1-انواع دیگر دیابت 1-5-1-1- نواقص ژنتیکی سلول های بتا انواع تک ژنی دیابت گروه ناهمگونی (هتروژن) از دیابتی ها را تشکیل می دهند که توسط یک جهش ژنتیکی ایجاد می شوند و با اختلال ترشح انسولین مشخص می شوند. تخمین زده می شود که 5 % از تمام انواع دیابت ناشی از این جهش ها است، با این حال تشخیص دقیق اهمیت زیادی در درمان، پروگنوز و ریسک در افراد خانواده دارد(هنزن، 2012). شایعترین نوع معمولاً با بروز افزایش قند در سنین پایین (زیر ۲۵ سال) مشخص می شود که دیابت بارز شده در بلوغ جوانان (MODY) نامیده می شوند. توارث این نوع اتوزومال مغلوب است، اختلالات در شش محل ژنی تا کنون برای این بیماری شناخته شده که شایعترین آن (50-70 % موارد) روی کروموزم ۱۲ در فاکتور رونویسی هپاتیک، معروف به جهش HNF-1αاست(شکل 7-1). شکل 7-1 دیابت بارز در بلوغ جوانان MODY شکل دوم مربوط به جهش ژن گلوکوکیناز روی کروموزوم 7p است که منجر به تولید مولکول معیوب گلوکوکیناز که عامل تبدیل گلوکز به گلوگز۶-فسفات و تحریک ترشح انسولین است می شود. به علت این جهش مقادیر بالاتری از گلوکز لازم است تا منجر به ترشح انسولین حد طبیعی شود. فرم نادرتر جهش در سایر فاکتورهای رونویسی ژنی است شامل : IPF-1، HNF-1β، HNF-4α، NeuroD1 است. آزمایش های ژنتیکی برای این نوع معمولاً در مواردی که سن بروز دیابت پایین است و علایم غیر معمول بسته به دیابت نوع یک و دو مشاهده می شود و یا سابقهی خانوادگی قوی از این نوع وجود دارد توصیه می شود. جهش های نقطه ای روی DNA میتوکندریها که به طور انحصاری از مادر به ارث می رسد این اختلال (MIDDM) نامیده می شود و با بروز دیابت و ناشنوایی مرتبط است. شایعترین فرم جهش موقعیت ۳۲۴۳ در tRNA ژن لوسین است. ضایعه مشابهی در سندرم ملاس (MELAS) دیده می شود، با این حال دیابت بخشی از این سندرم نیست. اختلالات ژنتیکی که منجر به ناتوانی تبدیل پروانسولین به انسولین می شوند هم در خانواده های کمی مشاهده شده اند. یک صفت به صورت اتوزومال غالب به ارث می رسد. اختلال قند به وجود آمده در این حالت خفیف است. دیابت شیرین نوزادی گروه ناهمگون دیگری از دیابتی ها را تشکیل می دهد که تا ۶ ماهگی بروز پیدا می کند و یکی از هر 200 هزار تولد زنده را درگیر می کند. این اختلال با جهش های متعدد که فرآیند ارگانوژنز پانکراس، ایجاد سلول های بتا و ساخت انسولین را مختل می کنند ایجاد می شود. این نوزادان برای سن بارداری کوچک هستند و چربی زیرپوستی تحلیل یافته دارند. 2-5-1-1- اختلال ژنتیکی عملکرد انسولین اختلالات ژنتیکی عملکرد انسولین شامل موارد نامعمولی از دیابت هستند. اختلال متابولیک ناشی از این جهش ها می تواند از هایپرانسولینوما و هایپرگلایسمی خفیف تا دیابت شدید را شامل شود. بعضی از افراد دچار این نواقص ممکن است آکانتوز نیگرنس داشته باشند. زنان ممکن است صفات بدنی مردانه را نشان دهند و تخمدان های بزرگ شده کیستی داشته باشند. در گذشته این سندرم یک نوع مقاومت به انسولین شمرده می شد. لپرچانیسم و رابسون مندلهال دو سندرم در کودکان هستند که جهش هایی در گیرنده های انسولین و در نتیجه مقاومت شدید به انسولین دارند. 3-5-1-1- بیماری های پانکراس برون ریز دیابت یکی از عوارض دیررس پانکراتیت مزمن است. تقاوتی که در این نوع دیابت وجود دارد تخریب کل غدد درون ریز پانکراس است و لذا ترشح گلوکاگون هم کاهش می یابد، در نتیجه در این بیماران دیابتی احتمال بروز هایپوگلایسمی (افت قند خون) در پی درمان بیشتر می شود. غیر از پانکراتیت دیابت می تواند عارضه هر نوع صدمه وارد شده به پانکراس شامل عفونت ها، جراحی برداشتن پانکراس و سرطان پانکراس نیز باشد(اسچافر و همکاران، 2011)( شکل 8-1). شکل 8-1 بیماری های پانکراس برون ریز .لوزالمعده یکی از اعضای شرکت کننده در سوخت و ساز بدن است. لوزالمعده شامل مجاری مترشحه خارجی و جزایر غدد لانگرهانس است. سلولهای بتا جزایر غدد لانگرهانس 70-80٪ از انسولین ساخته شده در بدن را تولید میکنند. آلفا، دلتا و اپسیلون سلول بقیهی جزایر غدد لانگرهانس را تشکیل میدهند و باعث انتشار گلوکاگون، سوماتواستاتین و گرلین میشوند. 4-5-1-1- اختلالات غدد درون ریز چندین هورمون با عملکرد انسولین می توانند مقابله کنند که ترشح بیش از حد هر یک از آنها می تواند منجر به دیابت شود. معمولاً این وضعیت در افرادی دیده می شود که از قبل به علت نواقص ترشح انسولین مستعد دیابت باشند. افزایش هورمون رشد و کورتیزول از اختلالات شایع هورمونی منجر به دیابت هستند که افزایش عوارض و مرگ و میر قلبی عروقی در این بیماری ها را به دیابت ناشی این اختلالات هورمونی نسبت داده اند. تخمین زده شده که در 16-56 % از بیماران آگرومگالی دیابت وجود دارد و در کوشینگ شیوع دیابت به 20-50 % می رسد.(رسمنی و همکاران، 2009). 6-1-1- دیابت در اثر داروها یا مواد شیمیایی تخریب برگشت ناپذیر سلول های بتا در مواردی نادری در پی مصرف واکور (نوعی سم ضد موش) و یا پنتامیدین وریدی ممکن است اتفاق بیفتد. برخی داروها هم می توانند عملکرد انسولین را مختل کنند. به عنوان مثال نیکوتینیک اسید و گلوکوکورتیکوئیدها از این دسته هستند. بیمارانی که اینترفرون-آلفا می گیرند هم در مواردی دچار آنتی بادی های ضد جزایر پانکراس و یا نقص شدید انسولین شده اند. برخی از داروهای پر کاربرد و نسبتاً بی خطر هم با افزایش ریسک بروز دیابت ارتباط دارند، شامل داروهای ضدفشار خون تیازیدی، استاتینها و بتابلاکرها(گاله، 2013). در مورد استاتین ها مطالعات نشان می دهد که این افزایش ریسک بسیار اندک است و در حال حاضر این افزایش ریسک توجیه کننده قطع یا کاهش مصرف استاتیها نیست(سامپسون و همکاران،2011). 7-1-1- انواع نادر 1-7-1-1- عفونت ها: برخی عفونت ها همچون عفونت های سرخک و سایتومگالوویروس مادرزادی. 2-7-1-1- انواع ناشی از ایمنی نادر: سندرم استیف من، آنتی بادی های ضد گیرنده انسولین 3-7-1-1- سایر سندرم های ژنتیکی که با افزایش ریسک دیابت همراه هستند: سندرم داون، سندرم کلاینفلتر، سندرم ترنر، سندرم ولفرام، آتاکسی فردریک، بیماری هانتینگتون، سندرم لاورنس-مون-بیدل، دیستروفی میوتونیک، پورفیریا، سندرم پرادر ویلی. 8-1-1- علائم و نشانه ها در مراحل ابتدایی ممکن است دیابت بدون علامت باشد. بسیاری از بیماران به طور اتفاقی در یک آزمایش یا در حین غربالگری شناسایی می شوند. با بالاتر رفتن قند خون، علائم دیابت آشکارتر می شوند. پر ادراری، پرنوشی، پرخوری، کاهش وزن با وجود اشتهای زیاد، خستگی و تاری دید از علایم اولیه شایع دیابت است. بسیاری از بیماران در هنگام تشخیص بیماری چندین سال دیابت داشته اند و حتی دچار عوارض دیابت شده اند. در کودکان دچار دیابت نوع یک علایم معمولاً ناگهانی بارز می شوند، این افراد معمولاً قبلاً سالم بوده و چاق نبوده اند. در بزرگسالان این علایم معمولاً تدریجی تر بارز می شوند. عارضه کتواسیدوز می تواند به عنوان علامت شروع کننده بیماری هم در دیابت نوع یک بارز شود. در دیابت نوع دو معمولاً فرد تا سال ها بدون علامت است. علایم معمولاً خفیف هستند و به طور تدریجی بدتر می شوند. در نهایت فرد دچار خستگی مفرط و تاری دید شده و ممکن است دچار دهیدراتاسیون شود. در این بیماران عارضه کتواسیدوز به علت تولید انسولین اندک کمتر دیده می شود. با این حال قند خون می توانید به مقادیر بسیار بالایی افزایش یابد و فرد دچار عارضه شوک هایپراوسمولار شود(مرک،2013). دریافت فایل جهت کپی مطلب از ctrl+A استفاده نمایید نماید |