دانلود رایگان


درس نظام بهداشتی و درمانی تطبیقی (معرفی ابعاد - دانلود رایگان



دانلود رایگان تعداد اسلاید : 48 درس نظام بهداشتی و درمانی تطبیقی (معرفی ابعاد مختلف کشور کره ی جنوبی) جمهوری

دانلود رایگان
درس نظام بهداشتی و درمانی تطبیقی (معرفی ابعاد مختلف کشور کره ی جنوبی)فرمت فایل: پاورپوینت - powerpoint,
( -- قابل ویرایش )
درس نظام بهداشتی و درمانی تطبیقی (معرفی ابعاد مختلف کشور کره ی جنوبی) جمهوری کره جنوبی که به اختصار کره خوانده می شود یکی از کشورهای آسیای شرقی است که در نیمه جنوبی شبه جزیره کره واقع شده است. آشنایی با کره ی جنوبی نام رسمی : جمهوری کره (Republic of Korea) جمعیت 50/219/660 :میلیون نفر (تا مارس سال 2013) که از این میان 17/7 درصد بین 1تا 14 سال سن، 72/4 درصد بین 15 تا 64 سال سن و 9/9 درصد بیش از 65 سال سن دارند. مساحت 100/210 :کیلومتر مربع (یک شانزدهم ایران) پایتخت : شهر سئول پایتخت کره جنوبی میزبان بالغ بر 10 میلیون نفر از جمعیت این کشور می باشد.شهر سئول از ساختار زیربنایی بسیار پیشرفته ای برخوردار است و متروی آن که هرساله بیش از ۲۰۰ میلیون مسافر را جابجا می کند سومین شبکه بزرگ مترو در جهان است. سئول بیش از دو هزار سال است که از سکونتگاه های اصلی منطقه خود به شمار می آید و بنیاد آن به سال ۱۸ پیش از میلاد بازمی گردد. زبان رسمی : زبان کره ای (هانگول) می باشد که توسط پادشاه چوسان اختراع گردید و دارای 28 الفبا می باشد.اما زبان انگلیسی در سطح وسیعی در مدارس بکار گرفته می شود.همجنین زبان ژاپنی نیز در این کشور رایج است . دین و مذهب: در حدود 43 درصد از مردم کره جنوبی فاقد اعتقادات دینی و مذهبی هستند. از 57 درصد دیگر، 31 درصد مسیحی، 24 درصد بودایی، 2 درصد پیروان کنفسیوس و 1درصد دارای سایر مذاهب می باشند. 30 تا 35 هزار نفر از مردم این کشور (عمدتا مهاجر) مسلمان هستند. شهرهای مهم وجمعیت : سئول (10 میلیون نفر)، پوسان (8/3میلیون نفر)، ته گو (4/2میلیون نفر)، اینچون (3/2میلیون نفر.) برای آگاهی از تاریخ شبه جزیره کره پیش از جدایی دو کره به کره شمالی بنگرید. در پی جنگ جهانی دوم، سربازان شوروی و آمریکا به ترتیب بخش های شمالی و جنوبی کشور را به کنترل خود درآوردند. با وجود به رسمیت شناختن اولیهٔ کرهٔ متحد در اعلامیهٔ قاهره، خصومت فزایندهٔ جنگ سرد، سرانجام به تشکیل دو دولت جداگانه با ایدئولوژی های مختص خود منجر شده و تقسیم کره به دو موجودیت سیاسی مجزا را باعث گشت: کره شمالی و کره جنوبی. در شمال، یک پارتیزان ضد ژاپن و فعال سابق کمونیست، کیم ایل سونگ و در جنوب یک رهبر سیاسی دست راستی و تبعیدی، سینگمان ری به عنوان رئیس جمهور به قدرت رسیدند. در ۲۵ ژوئن سال ۱۹۵۰ کرهٔ شمالی با هجوم به کرهٔ جنوبی، جنگ کره را آغاز نمود. سرانجام و پس از پیشرفت های زیاد از هر دو طرف، جنگ به بن بست رسید. صلح موقت سال ۱۹۵۳ که هیچگاه توسط کره جنوبی امضا نشد، شبه جزیره را در امتداد منطقه بی طرف در نزدیکی خط سر حدی در حدود عرض جغرافیایی ۳۸ درجه به دو نیم تقسیم کرد. تا کنون هیچ معاهده صلحی امضا نشده و دو کشور از نظر حقوقی هنوز در جنگ هستند. تقسیمات سیاسی و کشوری : کره جنوبی 9 استان و 6 کلانشهر دارد. سئول پایتخت کشور بعنوان یک شهر ویژه (special city). جیجو یکی از 9 استانی است که بصورت استان ویژه مستقل (special self-governing province) اداره می شود. شهر جدید سجونگ نیز که همچنان در حال احداث و تکمیل می باشد بعنوان شهر ویژه مستقل (special self- governing city) نامگذاری شده است. مدیریت این شهرهای ویژه برعهده یک فرماندار انتصابی از سوی دولت مرکزی است. کرهٔ جنوبی بخش جنوبی [شبه جزیره کره] که تقریبا ۱۱۰۰ کیلومتر طول دارد را اشغال نموده است. این شبه جزیرهٔ کوهستانی از غرب در کنار دریای زرد و از شرق در مجاورت دریای ژاپن(دریای شرق) قرار دارد. در جنوب این شبه جزیره، تنگه کره و دریای جنوب چین واقع شده اند. کل مساحت کشور ، 100/210 کیلومتر مربع می باشد. کره جنوبی را می توان به ۴ منطقهٔ کلی تقسیم نمود : منطقه شرقی که دارای رشته کوههای مرتفع و ساحل مسطح است، منطقهٔ غربی با ساحل سطح و وسیع که حوزهٔ آبگیر رودخانه ها است و دارای تپه های دوار می باشد، منطقهٔ جنوب غربی با کوه ها و دره ها و منطقهٔ شمال شرقی که حوزهٔ وسیع رودخانهٔ Nok dong است. وضعیت جغرافیایی کره جنوبی با 100210 کیلومتر مربع وسعت (صد و سومین کشور جهان) در نیمکره شمالی نیمکره شرقی در شرق قاره آسیا در کنار دریای زرد (در مغرب) ،ژاپن (در مشرق) و چین شرقی (در جنوب) و در همسایگی کشورکره شمالی در شمال واقع شده است . کره جنوبی کشوری نیمه کوهستانی بوده و ارتفاعات آن عمدتاً در نواحی مرکزی و شمال شرقی واقع شده اند (از جمله کوهای تیسماک). جلگه ها در آن وسعت فراوانی داشته و مهم ترین رودهای آن عبارت اند از: سومجینوکوم هان پوکهان و ناکتونگ. دارای جزیره های فراوانی بوده و جنگلها در آن وسعت زیادی دارند. آب و هوای آن گرم و مرطوب و پرباران است. ساختار حکومتی کره جنوبی: نظام سیاسی کره جنوبی از نوع دموکراتیک به حساب می آید و در تقسیم بندیهای دو گانه ریاستی و پارلمانی، جزء گروه سیستمهای ریاستی طبقه بندی می شود. قوه مجریه (رئیس جمهور): رئیس جمهور با رای مستقیم مردم برای مدت 5 سال انتخاب شده و در راس هرم قدرت قرار دارد. وی رئیس قوه مجریه می باشد. انتخابات ریاست جمهوری هر پنج سال یک بار برگزار می شود و رئیس جمهور نمی تواند در انتخابات دور بعدی نامزد شود. (معدود کشورهایی از این سیستم پیروی می کنند و دلیل اصلی آن چرخش نخبگان و جلوگیری از اداره کشور توسط افراد خاص می باشد.) هیجدهمین انتخابات ریاست جمهوری کره جنوبی در دسامبر 2012 برگزار شد که خانم پارک گون هی بعنوان رئیس جمهور این کشور (و اولین رئیس جمهور زن کره جنوبی و کشورهای حوزه شرق آسیا) انتخاب و از 25 فوریه 2013 رسماَ پست ریاست جمهوری را در دست گرفت. کابینه دولت متشکل از 18 وزیر می باشد. علاوه بر کابینه، رئیس جمهور از خدمات 3 مشاور عالی و 9 مشاور ریاست جمهوری و 40 دستیار در امور مختلف کشور بهره مند می شود. مجلس ملی کره دو نوع اجلاس برگزار می کند: اول- اجلاس منظم سالانه که از ماه سپتامبر تا دسامبر می باشد. دوم- اجلاس های ویژه - این اجلاس غالبا به تقاضای رییس جمهور و یا بر اساس درخواست یک چهارم اعضای مجلس برگزار می شود. نمایندگان مجلس ملی یک رییس و دو نایب رییس انتخاب می کنند که دوره ماموریت آنها برای دو سال می باشد. آخرین انتخابات مجلس ملی کره در سال 2012 برگزار شد. در ماههای آوریل و جولای 2013 نیز در برخی از حوزه هایی که فاقد نماینده در پارلمان بوده، انتخابات میان دوره ای برگزار و نمایندگان جدید، عمدتا از حزب سنوری (حزب حاکم) به پارلمان راه یافته اند. آقای آن چو سو نامزد مستعفی انتخابات ریاست جمهوری سال 2012 نیز بعنوان نماینده مستقل از حوزه انتخابیه سئول به پارلمان راه یافت. مجلس نمایندگان کره جنوبی دارای 13 کمیسیون دائمی با عناوین ذیل می باشد : - کمیسیون هیات رئیسه پارلمان - کمیسیون قانون و عدالت - کمیسیون امور خارجه ، دفاع و وحدت- کمیسیون ساختمان - کمیسیون امورداخلی- کمسیون امور مالی- کمیسیون اقتصاد و دانش - کمیسیون پدافند ملی - کمیسیون فرهنگ و اطلاعات عمومی - کمیسیون کشاورزی و ماهیگیری - کمیسیون تجارت و صنعت - کمیسیون بهداشت و امور اجتماعی - کمیسیون وسائل نقلیه و مخابرات. قوه قضائیه : قوه قضائیه کره به عنوان یکی از سه رکن اصلی حاکمیت بوده که در کنار قوای مقننه و مجریه فعالیت می کند. دیوان عالی کشور بالاترین مرجع و نماد اصلی قضائی کره است. رئیس دادگاه عالی (Chief Justice) با معرفی رئیس جمهور و تایید پارلمان منصوب می شود. قضات دیگر با پیشنهاد رئیس دادگاه عالی کشور و تایید رئیس جمهور منصوب می شوند. دوره خدمت رئیس دیوان عالی کشور پس از تائید مجلس ملی6 سال می باشد و یک فرد نمی تواند برای دو دوره متوالی برای این سمت برگزیده شود. دیوان عالی کشور بالاترین دادگاه برای رسیدگی به اختلافات و رسیدگی به امور قضایی است. دادگاهها و هیات های قضایی از نظر سطح اعتبار به شش دسته تقسیم می شوند که شامل دیوان عالی کره، دادگاه عالی استان ها و دادگاه های شهر و حومه، دادگاههای خاص" نظامی و خانواده"، دادگاه اداری و دادگاه بررسی گواهی ها می باشد. دادگاه ها به عنوان اماکن مجاز قضائی برای رسیدگی به شکایات در مورد مسایل مدنی، جنایی، اداری، انتخاباتی، مستغلات، گواهی ها و موارد دیگر قضائی می باشند. دادگاه های محلی در سئول و در 12 شهر، این چان، سووان، چون چان، دیجان، چانگ جو دیگو، بوسان، چنگ وان، اولسان، گوانگ جو، جان جو، و جه جو واقع شده اند. احزاب سیاسی فعال در کره جنوبی :کره کشوری چند حزبی است که در آن احزاب بزرگ ملی، منطقه ای و شهری فعال می باشند. این احزاب علاوه بر آنکه در انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری و انتخابات منطقه ای با یکدیگر رقابت می کنند در برخی موارد حساس کشور نظیر بررسی نامزدهای نخست وزیر، رئیس دادگاه عالی قضائی و وزرای کابینه، برنامه و بودجه ،اصلاح و تنظیم قوانین از طریق نمایندگان حزبی درمباحث دولت وپارلمان ،مداخله و فعالیت می کنند و به دولت برای تصمیم گیری های مهم ملی کمک می رسانند. تلاش آنها در این امر خلاصه می شود که منافع و نظرات عموم مردم هرچه بیشتر در مکانیزم مدیریت کشوری لحاظ شود. حزب دموکراتیک / Democratic Party or DP (formerly the Democratic United Party or DUP) حزب متحد مترقی / United Progressive Party or UPP [LEE Jung-hee حزب پیشگام آزادی / Liberty Forward Party or LFP (now part of the NFP) حزب توسعه عدالت / Progressive Justice Party or PJP [ROH Hoe-chan and CHO Joon-ho] نمایندگان مستقل وضعیت اقتصادی کرهٔ جنوبی دومین رشد سریع اقتصادی دنیا در ۴ دههٔ اخیر را دارا می باشد. این پیشرفت قابل توجه که کرهٔ جنوبی را در کمتر از نیم قرن بدل به کشوری پیشرفته و ثروتمند نمود، اغلب معجزهٔ رودخانهٔ هان نامیده می شود و در مجامع بین المللی صفت "ببر آسیاً را برای این کشور به ارمغان آورده است. امروزه اقتصاد موفق کرهٔ جنوبی الگویی برای بسیاری از کشورهای در حال توسعه است. کرهٔ جنوبی اکنون دارای اقتصاد توسعه یافتهٔ چندین هزار میلیارد دلاری است و یکی ازاعضای سازمان توسعه همکاریهای اقتصادی( OECD) می باشد و توسط بانک جهانی جزءاقتصادهای با در آمد بالا و از دیدگاه IMF و CIA به عنوان یکی اقتصادهای پیشرفته طبقه بندی شده است و در همین راستا سئول، پایتخت این کشور یکی از ده شهر برجستهٔ اقتصادی ومالی جهان است. کرهٔ جنوبی علی رغم کمبود منابع طبیعی ودارابودن کمترین مساحت درمیان کشورهای گروه G ۲۰ به عنوان یکی از اقتصادهای نیرومند دنیا تلقی می شود. اقتصاد کرهٔ جنوبی،چهارمین اقتصاد بزرگ آسیا وسیزدهمین در دنیاست. همانند آلمان غربی و ژاپن، صنعتی سازی سریع از دههٔ ۱۹۶۰ کرهٔ جنوبی را به یکی از بزرگترین کشورهای صادر کننده در جهان تبدیل نمود. این کشور هفتمین شریک بزرگ تجاری آمریکاست. کرهٔ جنوبی دومین میزان ذخایر را درمیان کشورهای توسعه یافته داراست و همچنین ششمین ذخایر ارزهای خارجی را در جهان داراست. با وجود دارا بودن وضعیت توسعه یافته، کرهٔ جنوبی حرکت خودرا به سوی رشد اقتصادی سریع همراه با بالاترین میزان تولید ناخالص ملی، صادرات و تولیدات صنعتی در جهان توسعه یافته را ادامه می دهد. در اکتبر سال ۲۰۰۸ ،IMF پیش بینی کرد که اقتصاد کره جنوبی در سال ۲۰۰۹ از کانادا و در سال ۲۰۱۱ از اسپانیا پیشی خواهد گرفت و سرانهٔ تولید ناخالص این کشور در سال ۲۰۰۹ از نیوزلند، در سال ۲۰۱۲ از ایتالیا و در سال ۲۰۱۳ از اسپانیا بیشتر خواهد شد. در سال ۱۹۹۶ کرهٔ جنوبی یکی از اعضای سازمان توسعه همکاریهای اقتصادی (OECD )پیمانی برای رشد اقتصادی بیشتر گشت. کرهٔ جنوبی همانند بسیاری دیگر از همسایه های آسیایی خود، متحمل بحران اقتصادی سال ۱۹۹۷ آسیا شد. اما این کشور قادر گشت که دوباره برخیزد و پس از یک ترمیم سریع به رشد خود به سوی یکی از قدرت های عمدهٔ اقتصادی ادامه دهد. کره جنوبی از سال 1964 پی ریزی سیاستهای خویش را بمنظور توسعه تجاری آغاز نمود. این کشور با اتخاذ استراتژیهای مناسب و تقسیم بندی زمانی صحیح ازسال 1964 تا 1977 به تقویت زیرساختهای اقتصادی و نیروی انسانی جهت نیل به اهداف کلان توسعه ای برای ورود به بازارهای جهانی و افزایش ضریب رقابتی تولیدات صنعتی پرداخته و برنامه های توسعه خود را در قالب برنامه های 5 ساله به مرحله اجرا در آورده است. این کشور از سال 1998 همواره در تلاش برای افزایش اقلام تجاری و حفظ مازاد تجاری خود بود و تنوع بخشیدن به محصولات صادراتی و کیفیت آنان را نیز در دستور کار داشت. کره همچنین در همین دوره وضعیت رقابتی صنایع را از طریق توسعه فنآوری های جدید ، تسهیل نمودن صنعت خدمات رسانی اطلاعاتی و تاسیس موسسات تحقیقات و توسعه (R&D ) تقویت نمود . درنتیجه اقدامات فوق، صادرات کره در پنج بخش نیمه هادیها (Semiconductors ) ، صنایع خودروسازی (Automobile ) ، وسایل ارتباط سیار تلفن همراه (Mobile Communication Equipment، رایانه ((Computers و کشتی (Ship ) افزایش یافت. کشورهای چین ، ژاپن و آمریکا بازار مصرف حدود 45 درصد از تولیدات کره شدند. کره قبلاً برنامه ریزی نموده که در سال 2008 درآمد سرانه خود را به 20 هزار دلار ( با رویکرد افزایش حجم صادرات تا سقف 400 میلیارد دلار) برساند. در سال 2008 درآمد سرانه به 21هزار دلار و صادرات به 420 میلیارد دلار افزایش و از پیش بینی ها فراتر رفت. اما در اواخر سال مذکور، بحران مالی و اقتصادی جهانی اقتصاد کره را نیز متاثر ساخت و سال 2009 میلادی سال رکود اقتصاد جهانی گردید. با اینحال طی سال های اخیر اقلام صادراتی متنوع شده و محصولات صنایع IT و BT براساس تقاضای بازار جهانی تولید و تا سقف 800 قلم افزایش یافت. تجارت الکترونیکی به 70 درصد افزایش یافت. این کشور برای نیل به اهداف مذکور استراتژیهای ذیل را اتخاذ نمود: 1 - ارتقاء سطح رقابتی محصولات صادراتی 2- تقویت بازاریابی خارجی و همکاریهای تجاری 3- توسعه زیرساخت های پیشرفته تجاری. نتیجه اینکه کره با نگاه توسعه ای به اقتصاد کشور و سرعت بخشیدن به انجام برنامه های توسعه ای سعی نمود با توجه به حضور کشورهای قدرتمند در همسایگی خود مانند ژاپن، روسیه وچین، قدرت رقابتی خود را افزایش داده تا ازگردونه تحولات عظیم اقتصادی این منطقه و جهان عقب نماند. اگر چه این کشور با الگوبرداری از اقتصادهای موفق و کمک کشورهای صنعتی بزرگ از قبیل ژاپن، آمریکا و استرالیا توانست به این پیشرفت ها نایل گردد، اما نبایستی نظم، پشتکار و همت مقامات دولتی و مردم را در این میان نادیده گرفت. کره جنوبی امروزه به عنوان چهارمین اقتصاد قاره آسیا و سیزدهمین اقتصاد دنیا شناخته می شود. کره جنوبی یکی از اعضای فعال سازمانهای بین المللی مانند سازمان ملل متحد ( عضو غیردائم شورای امینت در دوره زمانی 2013 تا (2015،سازمان تجارت جهان(WTO)، سازمان توسعه همکاریهای اقتصادی(OECD) و گروه G20 بوده و یکی از اعضای موسس APEC و اجلاس سران شرق آسیا می باشد. همچنین کره جنوبی در حال حاضر با 45 کشور در جهان (با احتساب کشورهای اتحادیه اروپا واتحادیه جنوب و شرق آسیا) به توافقاتی در زمینه مکانیسم تجارت آزاد دست یافته و فعالانه درصدد است با دیگر کشورها نیز قراردادهای مشابه منعقد نماید. مقامات کره جنوبی امیدوارند که در آینده نزدیک کشورشان بعنوان یک مرکز بین المللی (International Hub) در زمینه تجارت آزاد FTA با دیگر کشورها مطرح شده و اقدامات اساسی را نیز در این زمینه انجام داده اند. این کشور هم اکنون پنجمین کشور بزرگ تولید کننده صنایع مربوط به انرژی هسته ای در جهان است و در نظر دارد به یکی از عمده ترین صادرکنندگان انرژی هسته ای تبدیل گردد. همچنین در زمینه کشتی سازی نیز رتبه نخست جهانی را دارد. علاوه بر آن به دلیل ظرفیتها و قابلیتهای چند کمپانی معروفش نظیر سامسونگ، ال جی و هیوندایی، هانجین، اس کی، کیا و .... یکی از قویترین بازیگران جهانی در عرضه صنایع الکترونیک، خودرو، ماشین آلات، فولاد، پتروشیمی، ساخت و ساز و غیره است. این کشور دارای بزرگترین برنامه های رشد سبز در جهان می باشد. دولت و شرکتهای کره ای همواره در حال سرمایه گذاری در بخشهای مبتنی بر رشد سبز نظیر انرژی سبز، تکنولوژیهای کم انرژی بر و دیگر فناوری های مربوطه مخصوصاً در بخشهای کشتی سازی، خودرو سازی و فناوری اطلاعات می باشند. کره جنوبی در زمینه رتبه سنجی های بین المللی نیز به موفقیت های خوبی دست یافته است. موسسه معروف رتبه سنجی مودیز در آخرین گزارش خود در آگوست 2012 بدلیل مقاومت و انعطاف پذیری این کشور در برابر شوکهای اقتصادی خارجی و نیز بدلیل زیرساختهای مالی قوی آن رتبه اعتباری کره جنوبی را یک درجه بالا برد و آنرا به Aa3 ارتقاء داد که چهارمین رتبه برتر این شرکت می باشد. رتبه کره از نظر مودیز هم اکنون همسان با کشورهای ژاپن و چین است. البته در سال 2012 کره جنوبی از افزایش رتبه دیگر موسسات اعتبار سنجی نیز بهره مند گردید که رتبه بندی جدید موسسه مودیز شاخص ترین آنها بوده است. اما با وجود پتانسیل رشد بالا و ساختار باثبات اقتصادی موجود در کره جنوبی، بازار سهام و رتبه اعتباری آن همواره در معرض ضربه پذیری از ناحیه تنش ها و تهدیدهای گاه و بیگاه کره شمالی قرار دارد که این تهدیدات اغلب مواقع بر بازارهای مالی کره جنوبی تأثیرات منفی بر جای می گذارد. با اینحال بسیاری از تحلیلگران اقتصادی معتقدند که برقراری صلح و ثبات و یا اتحاد دو کشور و در نتیجه رفع اینگونه تهدیدها و نگرانی ها ، می تواند به کره جنوبی کمک کند تا بعنوان یکی از موتورخانه های بزرگ اقتصاد جهانی ظهور نموده و علاوه بر آن حتی این پتانسیل را نیز دارد که تا سال 2030 به یکی از 5 اقتصاد برتر جهان تبدیل شود. در ادامه این روند و با هدف حصول به دورنمای مد نظر، کره جنوبی در بخش تجارت خارجی نیز به موفقیت هایی نائل آمده است و در سال 2011 نهمین کشوری بود که به باشگاه کشورهای دارای حجم تجاری بیش از یک تریلیون دلاری ملحق گردید. برپایه گزارش جدید سازمان تجارت جهانی، کره جنوبی در سال 2012 با حجم کل تجارت خارجی 07/1 تریلیون دلار ( مجموع صادرات و واردات ) و با پیشی گرفتن از ایتالیا به جایگاه هشتمین کشور بزرگ تجاری جهان صعود کرده است. نگاهی به گذشته تجاری این کشور نشان میدهد که طی سالهای اخیر همواره رتبه خود را بسرعت ارتقاء داده بگونه ای که در سال 2000 میلادی جایگاه سیزدهم ، سال 2007 جایگاه یازدهم، سال 2009 جایگاه دهم، سال 2010 جایگاه نهم و بالاخره در سال 2012 جایگاه هشتم جهانی را بخود اختصاص داده است. برخی از اطلاعات، آمارها و شاخص های اقتصادی کره جنوبی: ـ مناطق آزاد ویژه تجاری: ایکسان. ماسان, گونسان، دبول ( Daebul )، پوسان، گوانگ یانگ و بخش هایی از بندر اینچون) ـ مناطق آزاد ویژه اقتصادی : ته گو ، اینچون، بوسان، گوانگ یانگ، گونسان، دریای زرد نرخ تورم : 2/2 درصد متوسط سال 2012 متوسط حقوق ومزایای ماهانه : حدود 2200دلار تعداد نیروی کار : 25/1 میلیون نفر ( بیش از نصف جمعیت کشور ) در سال 2013 نرخ اشتغال: 60/7 درصد تا آوریل 2013 متوسط نرخ بیکاری: 2/3 درصد در 2013 میزانGDP براساس قدرت خرید: 622/1 تریلیون دلار (2013) رشد سالانه: GDP 6/3درصد ( 2011) ، 2 درصد ( 2012 ) و 7/2 درصد( پیش بینی 2013 ) سهم بخشها در GDP:صنایع 39/20 درصد ، خدمات 58/10 درصد و کشاورزی 2/70 درصد درآمد سرانه: 22700 دلار (2012) _ ( از سال 2007 تاکنون در مرز 20000 دلار باقی مانده است) حجم سرمایه گذاری مستقیم خارجی: FDI 26/16 میلیارد دلار در سال 2012 حجم سرمایه گذاری مستقیم کره در خارج : 39 میلیارد دلار در سال 2012 ذخائر ارزی و طلا327 :میلیارد دلار ( 2012 ) بدهی خارجی: 4/413 میلیارد دلار ( تا پایان سال 2012 ) بودجه سال :2013 73/321 میلیارد دلار نوع پول و برابری با دلار : وون کره جنوبی (هر دلار آمریکا برابر با حدود1140 وون ،ژوئن 2013 ) نرخ بهره بانک مرکزی: 50/2 درصد ( تا ماه می 2013 ) ـ بانک مرکزی کره اخیراً در اقدامی غیر منتظره و در سه مرحله با توجه به وضعیت اقتصادی کشور در نتیجه بحران بدهی های حوزه یورو و اقتصاد جهانی تصمیم به کاهش نرخ بهره و تعیین آن به رقم مذکور گرفت. میزان کل صادرات و واردات کالا و خدمات: 5 ماهه نخست 2013 صادرات 230 میلیارد دلار واردات 216 میلیارد دلار سال 2012 میلادی صادرات 548 میلیارد دلار واردات 519 میلیارد دلار مازاد تجاری سال 2012 : حدود 5/28 میلیارد دلار سال 2011 میلادی صادرات 213/555 میلیارد دلار واردات 4/524 میلیارد دلار سال 2010 میلادی صادرات 4/467 میلیارد دلار واردات 7/425 میلیارد دلار اقلام عمده صادراتی : محصولات IT)نیمه هادی ها, کامپیوتر, وسایل ارتباط بی سیم) - سایرمحصولات (خودرو، کشتی, ماشین آلات، تولیدات فولاد وآهن، محصولات شیمیایی و نساجی ) اقلام عمده وارداتی : مواد خام، ماشین آلات, وسایل الکتریکی والکترونیکی,نفت,فولاد, تجهیزات حمل ونقل, موادشیمیایی حجم مبادلات کره جنوبی با سه شریک اصلی این کشور در سال 2012 میلادی : صادرات به واردات از - چین ( 134میلیارد دلار ) ( 80 میلیارد دلار ) - آمریکا ( 58 میلیارد دلار ) ( 43 میلیارد دلار ) - ژاپن ( 38 میلیارد دلار ) ( 64 میلیارد دلار ) شرکای عمده تجاری کره جنوبی : چین ، اتحادیه اروپا، آمریکا و ژاپن شرکای عمده تجاری سال 2012 (واردات از) : چین , ژاپن, آمریکا، عربستان و قطر (نفت) شرکای عمده تجاری سال 2012 (صادرات به) : چین , آمریکا، ژاپن, اتحادیه اروپا، هنگ کنگ، سنگاپور صنایع عمده : خودروسازی, الکترونیکی, کشتی سازی, شیمیایی, فولاد, نساجی, تولیدکفش و پوشاک. سازمانهای عمده اقتصادی: اتاق بازرگانی و صنعت کره KCCI, سازمان تجارت و توسعه صادرات KOTRA, آژانس تجارت بین المللی کره KITA, انجمن واردکنندگان کره KOIMA , فدراسیون صنایع کره FKI ، فدراسیون صنایع کوچک و متوسط کره Kbiz ، فدراسیون کارفرمایان کره KEF درکره جنوبی 158 دانشگاه وجودداردکه ازمیان آنها 24دانشگاه دولتی و134دانشگاه خصوصی است. محصولات عمده صنعتی: کشتی, خودرو، کالاهای الکترونیکی (کامپیوتر, تلفن, تلویزیون, ویدئو, دستگاههای تهویه مطبوع, یخچال و... ) محصولات عمده معدنی : سنگ آهن , زغال سنگ, تنگستن و گرافیت وضعیت کشاورزی: حدود13میلیون تن تولیدات کشاورزی تنها از20 هزارکیلومترمربع برداشت می شود. 5/20 درصد ازخاک این کشور مزارع کشاورزی است. عمده کشاورزی وباغداری این کشور بصورت گلخانه ای می باشد. محصولات عمده کشاورزی: برنج( 07/4میلیون تن), میوه (سیب,هلو,خرمالو,انگور ونارنگی)5/2 میلیون تن وضعیت منابع آب: 98 درصد جمعیت شهری و 88 درصد جمعیت روستائی کره جنوبی به آب لوله کشی دسترسی دارند. میزان متوسط آب اختصاص یافته به هرنفر درروز380 لیتر است. صنعت وتکنولوژی مهار آب دراین کشورتوسعه یافته است. کره جنوبی درآینه آمار جهانی: -اولین کشور جهان از نظر طولانی بودن ساعات کار کارگران ( بطورمتوسط2357ساعت درسال ) , - اولین کشور جهان از نظر مصرف سرانه فولاددرسال(یک تن) - اولین کشور جهان از نظر صنعت ساخت کشتی - اولین کشور جهان از نظر سرعت استفاده از اینترنت - سومین کشور جهان از نظر تحقیق وتوسعه - سومین کشورجهان ازنظر استفاده از اینترنت درمدارس ـ چهارمین اقتصاد بزرگ آسیا - چهارمین کشورجهان ازنظرساخت ماشین آلات صنعتی - چهارمین کشورجهان ازنظراستفاده از اینترنت درمنازل - چهارمین کشورجهان ازنظرمصرف انرژی, (نفت) - پنجمین کشورجهان ازنظرتولیدسالانـه خودرو ـ پنجمین کشور جهان از نظر ساخت نیروگاههای هسته ای - پنجمین کشورجهان ازنظرگرانی رستورانها - پنجمین کشورجهان ازنظر صنایع الکترونیک - ششمین کشورجهان ازنظرتولیدفولادخام - ششمین کشورجهان ازنظر گرانی موادغذایی خام - هشتمین کشورجهان درصنایع نساجی - نهمین کشورجهان ازنظر حجم بالای تجارت جهانی - یازدهمین کشورصنعتی جهان - یازدهمین کشور جهان درصنایع شیمیایی -یازدهمین کشور جهان درصنایع شیمیایی - یازدهمین کشورجهان از نظرهزینه مسافرت - دوازدهمین کشورجهان از نظرتولیدبرنج - چهاردهمین کشورگران از نظر هزینه هتل - پانزدهمین کشورجهان از نظرتولید ناخالص داخلی - پانزدهمین کشورگران جهان از نظرهزینه سه وعده غذای روزانه - هفدهمین کشورجهان از نظراستفاده ازتلفن همراه (70درصدمردم) - بیستمین کشور از نظر میزان سلامت و رفاه اجتماعی در میان کشورهای OECD - بیست ودومین کشورجهان از نظرهزینه زندگی - بیست وهشتمین کشورجهان از نظرگرانی هزینه اجاره مسکن - چهل وچهارمین کشورجهان از نظردرآمدماهانه - چهل وهفتمین کشورجهان از نظرتحقیقات دانشگاهی درزمینه امورمالی - چهل ونهمین کشورجهان از نظرشاخص های مربوط به خوشحالی - گرانترین کشور جهان از نظر هزینه مکالمه تلفن همراه - و دارنده 6/2درصدازسهم بازارصادراتی جهان است وضعیت فرهنگی و رسانه ای کره جنوبی : الف : فرهنگی: گفته می شود سابقه تمدنی کشور کره به حدود 5000 سال قبل بر می گردد. افسانه یا داستان زمان شکل گیری پادشاهی کره به 2333 قبل از میلاد بر میگردد. مهمترین دوره پادشاهی کره به دوره سه پادشاهی (شیلا، کوگوریو و پائیک چه) بر می گردد. پادشاهی شیلا در سال 57 قبل از میلاد تاسیس شد تا 668 که شیلا دو پادشاهی دیگر را شکست داد و یک امپراطوری تشکیل داد که تا 935 میلادی ادامه داشت و از آن تاریخ تا 1392 نیز امپراطوری کوگوریو حضور داشت و از سال 1392 تا 1910 سلسله چوسون برکشور حاکم بود که پس از آن تا سال 1945، کره تحت استعمار مستقیم ژاپن قرار داشته است. پس از آزادی، بخش شمالی کره، تحت اشغال روسیه و چین و بخش جنوبی تحت اشغال آمریکائی ها قرار گرفت که بالاخره براساس مدار 35 درجه کشور تقسیم شد. از سال 1945 تا 1948، کره جنوبی تحت نظارت آمریکائی ها قرار داشت که پس از آن، اولین جمهوری کره توسط سینگ مان ریح تاسیس شده است. همچنین دو کشور کره شمالی و کره جنوبی در سال 1950 تا 1953 با یکدیگر درگیر جنگ شده اند. ارتباطات زبان شناسی: در حدود 70 میلیون نفر درجهان به زبان کره ای سخن می گویند. الفبای زبان کره ای موسوم به Hangeul می باشد که در اواسط قرن 15 اختراع شده هانگول زبان ساده ای است، و بهمین دلیل کره در حال حاضر یکی از بالاترین نرخ های باسوادی را در دنیا دارد، بهمین دلیل یونسکو جایزه باسوادی هانگول را در سال 1988 برقرار نموده است. جمعیت شناسی: کره جنوبی یکی از معدود کشورهائی است که در آن قوم و نژاد و ملیت با هم تفاوت ندارد. جمعیت کره 50/219/660 میلیون نفر می باشد و توزیع جمعیتی 486 نفر در هر کیلومتر مربع است که سومین کشور متراکم جهان است. میانگین رشد جمعیت نیم درصد اعلام شده و 11/3% از جمعیت در سن 65 سالگی و یا بالاتر قرار دارند. در حال حاضر کره، یکی از پائین ترین نرخ های تولد را در میان اقتصاد های توسعه یافته با 1/22 تولد برای هر زن دارد که پائین تر از میانگین 1/71 OECD می باشد. خانواده ها و گروههای خویشاوندی: بطور سنتی کره ایها از سیستم طایفه گرائی پیروی می کنند. مردم کره بر روی نهاد خانواده تاکید فراوانی دارند، رعایت آداب خانوادگی از ضروریات رفتار در جامعه کره ای بحساب می آید و همچنین به والدین و بزرگترها با احترام رفتار می کنند. براساس سیستم طایفه گرائی خانواده ها فرزند پسر را بیشتر ترجیح می دهند. بطور سنتی تا سال 1989، پسر ارشد از سهم بیشتری از ارث برخوردار می شد، چراکه باید هم وظایف والدین در زمان کهن سالی آنان و هم مسئولیت انجام مراسم نیاکان را برعهده بگیرد.. براساس سنت کره ای، گروه خویشاوندی پدری کلیه اعضای فامیل در برنامه های مشترک گروههای خویشاوندی شرکت می کنند و نسبت به بجای آوردن مراسم تشریفاتی، اظهار احترام به ارواح نیاکان و تجدید روابط خانوادگی همت می گمارند. بسیاری از کره ایها شجره نامه قدیمی چندصدساله خود را همچنان حفظ کرده اند. آداب معاشرت: آموزه سنتی کنفوسیوسی بر روی نزاکت در روابط بشری بر روی پنج بعد از روابط شامل روابط بین حاکم و رعیت، پدر و پسر، شوهر و زن، عالی و دانی و دوست و دوست تاکید می کند. کنفوسیوس معیار اخلاق و راهنمای بسیاری از مردم می باشد. کره ایها نسبت به نوع رفتار بسیار دقیق بوده و نوع صحبت کردن آنها، بازتاب روابط سلسله مراتبی آنان بین بازیگران اجتماعی می باشد. بجز همکلاسی های قبلی و سایر دوستان بسیار نزدیک، بزرگسالان از اسامی اول برای نام بردن یکدیگر استفاده نمی کنند. معمولا عناوینی نظیر دکتر یا مهندس یا پرزدینت با یک پسوند افتخار آمیز Nim که برتری اجتماعی را یاددآور می شود بکار گرفته می شود. کره ای ها با افراد بالا دست جامعه فروتن، اما نسبت به افراد پائین تر یا طبقه دوستان، رفتار دوستانه ای دارند.میانگین ازدواج دختران به 35 سال در سال 2012 (و 37 سال برای مردان) رسیده است. نظام آموزشی: سیستم مدارس کره جنوبی ، شامل 6 سال مقطع ابتدائی، 3 سال دوره اول متوسطه و 3 سال دوره دوم )دبیرستان(می باشد. دبیرستان ها به دو گروه ( مدارس هنر و علوم انسانی) و )فنی و حرفه ای) تقسیم می شود. در کشور کره، 9 سال اول از آموزش (ابتدائی و متوسطه) رایگان و اجباری می باشد هرچند موسسات آموزش خصوصی نیز فعال می باشند. سه سال آخر دبیرستان اختیاری بوده و می بایستی هزینه آن نیز از سوی خانواده ها پرداخت گردد. همچنین توجه زیاد به مقوله آموزش بعنوان بازتابی از میراث سلسله مراتبی کنفوسیوسی بجای مانده از دوران قدیم و ابزاری برای ارتقاء شرایط اجتماعی می شود. بهمین دلیل میزان تحصیلات در تعیین طبقه اجتماعی، ارتقاء در سیستم اداری و سطح درآمد فرد تاثیر فراوانی دارد. لذا خانواده ها برای ورود فرزندانشان به دانشگاههای کشور هزینه های فراوانی می کنند. حدود 85% از جوانان پس از دبیرستان وارد دانشگاه می شوند. کره با حدود سه میلیون و سیصد هزار دانشجو، دارای یکی از بالاترین آمار دانشجو می باشد. هزینه های دانشگاهی نیز بسیار سنگین است، تاجائیکه این مسئله منجر به خودکشی میانگین سالانه حدود 230 جوان می گردد. کشور کره با حدود میانگین ده هزار دلار در سال، پس از آمریکا، دومین کشور گران از نظر هزینه های تحصیلی می باشد. ادیان در کره جنوبی: دین در کره توسط تعداد زیادی از سنت های مختلف احاطه شده است. به تعبیر دیگر در کره یک گستره وسیعی از عقاید مذهبی از شامانیسم، کنفوسیونیسم، بودیسم، مسیحیت، ادیان بومی تا اسلام و سایر ادیان وجود دارد . طبق آمار ها ، در حدود 43 درصد از مردم کره جنوبی فاقد اعتقادات دینی و مذهبی هستند. از 57 درصد دیگر،31 درصد مسیحی,24 درصد بودایی،2درصد پیروان کنفسیوس و 1درصد دارای سایر مذاهب می باشند . اقلیت کوچکی از کره ای ها (حدود 25 تا 30 هزار نفر بومی و حدود صد هزار نفر مهاجر) مسلمانهستند. بین گروههای مسیحی و بودائی رقابت جدی وجود دارد. طبق قانون اساسی، کشور کره جنوبی دارای نظام سکولاریسم و گرایش به کثرت گرائی دینی دارد، اما اخیرا توجه دولت نسبت به کلیساهای پروتستانی بیشتر شده که این امر موجب نارضایتی سایر گروههای مذهبی شده است به همین دلیل در چند ساله اخیر میزان پیروان آئین مسیحیت در این کشور افزایش چند درصدی داشته است. البته طی دو دهه اخیر دیالوگ های گروههای مذهبی با یکدیگر افزایش پیدا کرده است. مردم و فرهنگ از سال ۱۹۴۵ که دو کره جدا شدند تغییرات فرهنگی ای را تجربه کرده اند ولیکن فرهنگی مشترک داشته اند. به نظر تاریخی، کره جزوی ازهمسایهٔ بزرگترش چین بوده است. کره هیچ وقت نتوانسته که از این حیث جدا از چین باشد. در برنامه های فرهنگی و آموزشی، وزیر فرهنگ کره هم به هنر سنتی و هم به هنر مدرن افراد را تشویق می کنند. هنر سنتی تحت تاثیر کنفسیوسی و تائویسم بوده. سفالگری کره نظیر جوسون، بیکجا، بونچونگ و گوریو در عالم زبان زد است. معماری آنان با توجه به این که کره در تاریخش ویرانی و سازندگی زیادی را تجربه کرده است، آمیزه زیبایی از ترکیب طبیعت با معماری به وجود آمده است. پشت بام کاهگلی و سامانهٔ دوبنده دار (شبیه هلال) و زمینی آن که توسط اوندول فرا گرفته شده و گرما داده شده است. کمال هنرشان را می توان در ۹ اثر به ثبت رسیده در یونسکو مشاهده کرد. اکثریت نژادی این کشور را کره ای ها تشکیل می دهند. ۴۶٫۵٪ ازمردم این کشور بی دیننند ولی مابقی مردم آن اکثراً پیرو آئین های بودائی، کنفوسیوسی، چوندوگیو و مسیحی پروتستان و کاتولیک هستند. زبان رسمی ورایج زبان کره ای است. معضلات اجتماعی: ازآنجائیکه کشور کره جنوبی تنها پس از طی چند دهه به فرایند توسعه اقتصادی دست یافته، لذا نیل به این رتبه در اثر یک فرایند توسعه ناهمگون بوده که با یکسری از مشکلات اجتماعی ناشی از تغییر شدید ، نظیر مشکلات اقتصادی، عدم برابری در توزیع ثروت و فاصله طبقاتی بالا، رقابت سنگین و طاقت فرسا برای دست یابی به طبقات بالای اجتماعی، افزایش سن ازدواج ، ازدیاد میزان جرم و جنایت و ناهنجاری در مدارس ، بحران های اقتصادی، مواجه با بحران فرهنگ شهرت و خشونت های داخلی همراه بوده است. براساس آمار سازمان بهداشت جهانی، کره جنوبی، با 31 مورد در هر صد هزار نفر، دومین نرخ خودکشی (پس از لیتوانی) را در جهان دارد که میزان خودکشی طی ده سال گذشته این کشور نیز دوبرابر شده است . روابط دوجانبه فرهنگی و علمی: دوکشور از زمان تاسیس روابط دوجانبه، همکاریهای مناسبی در زمنیه فرهنگی و آموزشی و تحقیقاتی انجام داده اند که نماد این همکاریها ، نامگذاری خیابان تهران در منطقه کانگنام سئول و نامگذاری خیابان سئول و پارک مشهور سئول در تهران می باشد. تاکنون برنامه های فرهنگی متعددی در دوکشور برگزار گردید. که مهمترین برنامه هائی که طی سالهای اخیر از سوی طرف ایرانی در کره به اجراء درآمده ، شامل برگزاری نمایشگاه مشهور شکوه پرشیا با همکاری موزه ملی ایران، شب ایرانی، برگزاری جشنواره نوروز 1390 ، برنامه های متنوع گرامیداشت پنجاهمین سالگرد تاسیس روابط دو کشور (نوامبر و اکتبر 2012) ، برگزاری نمایشگاههای متعدد صنایع دستی و جشنواره غذا از سوی نمایندگی می باشد. همچنین اسناد همکاری دوکشور، شامل توافقنامه همکاری در زمینه امور فرهنگی و آموزشی در غالب برنامه همکاری، یادداشت تفاهم همکاری در زمینه گردشگری ، یادداشت تفاهم همکاری فیمابین کتابخانه های ملی دوکشور و یادداشت تفاهم همکاریهای ورزشی ( بین وزیر ورزش کشورمان با وزیر فرهنگ ، ورزش و توریسم کره جنوبی ( تیرماه 1392 ) می باشد، همچنین دانشگاههای کشورمان بخصوص دانشگاه تهران با تعدادی از دانشگاههای کره (نظیر دانشگاه ملی سئول، هانکوک، کیونگ هی، آجو و یون سه) می باشد. تاکنون نخبگان زیادی از سوی دوکشور در بازدیدها، سمینارها و اجلاس های دوکشور شرکت نمودند. ب: رسانه ها و مطبوعات کره رسانه های صوتی و تصویری: از سال 2002 با پخش ماهواره ای برنامه های تلویزیونی تماشای کانالهای متعدد شبکه های تلویزیونی خصوصی برای مردم کره فراهم گردید. اکنون در کره شبکه های تلویزیونی زیادی فعالیت دارند که از میان آنها چهار شبکه سراسری دولتی KBS-1، KBS-2،3-MBC و EBS -4و شبکه خصوصی SBS از اهمیت و گستردگی بالایی برخوردارند و بینندگان زیادی در سراسر کره جنوبی دارند. این پنج شبکه دارای ایستگاههای رادیویی نیز می باشند که آنها نیز مخاطبان زیادی دارند و از ایستگاههای رادیویی مهم بشمار می آیند. شبکه تلویزیونی YTN نیز از شبکه های خصوصی مهم کره بشمار می آید. شبکه تلویزیونی دولتی arirang، شبکه بین المللی کره جنوبی است که بطور 24 ساعته به پخش برنامه های متنوع به زبان انگلیسی می پردازد. مطبوعات کره : تعداد روزنامه خوانها در کره بالاست و بیش از 100 روزنامه سراسری و محلی و تعداد زیادی هفته نامه و ماهنامه در این کشور منتشر می شود. مطبوعات کره غالبا از دولت انتقاد می کنند ولی به نظر می رسد که بطور نامحسوس ملزم به رعایت برخی مسائل می باشند. بسیاری از مطبوعات کره تحت کنترل و انحصار شرکتهای بزرگ صنعتی می باشند. روزنامه های چوسون ایلبو، دونگ آ ایلبو، جونگ آنگ ایلبو و هنکوک ایلبو از روزنامه های مهم و معتبر کره جنوبی بشمار می آیند که همگی در سئول چاپ می شوند. سه روزنامه اول دارای گرایشات و افکار محافظه کارانه می باشند و روزنامه کیونگ هیانگ شینمون و روزنامه هانکیوره دارای افکار و گرایشات مترقی می باشند. در کره جنوبی روزنامه های محافظه کار خوانندگان بیشتری دارند. روزنامه های مائیل بیزنس و هنکوک بیزنس از روزنامه های اقتصادی مهم کره جنوبی بشمار می آیند.. سه روزنامه انگلیسی زبان کوریا هرالد، کوریا تایمز و جونگ آنگ دیلی به ترتیب با تیراژ 35500، 22000 و 21200 در کره به زبان انگلیسی منتشر می شوند که بیشتر مخاطبان آنها اتباع کشورهای خارجی و سفارتخانه های مقیم می باشند. طبق گزارش سازمان همکاریهای اقتصادی و توسعه (OECD) تیراژ روزانه روزنامه در کره در سال 2010 بالغ بر 13 میلیون نسخه بوده که از این لحاظ در میان کشورهای توسعه یافته دارای رتبه پنجم می باشد. ولی این کشور از لحاظ تعداد خوانندگان اخبار در اینترنت رتیه اول را به خود اختصاص داده است. سه روزنامه محافظه کار "چوسان ایلبو" با 3/2 میلیون تیراژ، "جونگ آنگ ایلبو" با 2/2 میلیون و "دونگ آ ایلبو" با 1/2 میلیون به ترتیب اولین، دومین و سومین روزنامه پرتیراژ کره بشمار می آیند و پس از آنها روزنامه های "هانکوک ایلبو"، "کیونگ هیانگ شین مون"، "کوریا دیلی نیوز" و "کوک مین دیلی میون" بالاترین تیراژ را دارند. خبرگزاری "یونهاپ"، خبرگزاری رسمی کره جنوبی است که در بسیاری از کشورهای جهان دارای دفتر نمایندگی است. در کره 77 درصد مردم از طریق اینترنت بطور مستقیم به اخبار دسترسی پیدا می کنند. در این کشور اینترنت گوی سبقت را در زمینه خبر از روزنامه ها و شبکه های تلویزیونی ربوده است. بررسی مقایسه ای کارآمدترین سیستم های بهداشتی جهان در سال ۲۰۱۳؛ ایران رتبه چهل و پنجم : در ۱۹ آگوست ۲۰۱۳ برابر با ۲۸ مرداد ۱۳۹۲، سایت اقتصادی بلومبرگ اقدام به انتشار خبر مقایسه کارآترین سیستم های بهداشتی ۴۸ کشور جهان نمود. همانگونه که مقاله مرتبط دیگری در روزنامه هافینگتون پست اشاره می کند باید توجه داشت که این داده ها لزوماً بهترین سیستم بهداشت و درمان جهان را نشان نمی دهند و تنها به عنوان وسیله ای برای اندازه گیری کیفیت کلی نسبت به هزینه اختصاص داده شده باید در نظر گرفته شود. طبق متد مورد استفاده ذکر شده کشورهایی که دارای جمعیتی حداقل ۵ میلیون، امید به زندگی حداقل ۷۰ سال و تولید ناخالص داخلی با سرانه حداقل ۵۰۰۰ دلار داشته اند تنها در سه معیار مورد مقایسه قرار گرفتند. این سه معیار شامل امید به زندگی (با وزن دهی ۶۰ درصد)، هزینه سرانه نسبی مراقبت بهداشتی (۳۰ درصد) و هزینه سرانه مطلق بهداشتی(۱۰ درصد) بود. سپس کشورها بر اساس هر معیار امتیاز گرفته، به امتیازها وزن داده شد و در پایان جمع حاصله برای تعیین کارآیی آنها به کار گرفته شد. هزینه سرانه نسبی شامل هزینه سرانه ای بود که درصدی از تولید ناخالص داخلی (GDP) برای هر فرد را تشکیل می دهد. هزینه مطلق شامل کل مخارج بهداشتی بود که خدمات پیشگیرانه و درمانی، تنظیم خانواده و اقدامات تغذیه ای و اورژانس را در بر می گرفت. سه کشور هنگ کنگ، سنگاپور و ژاپن به ترتیب در مقام های اول تا سوم این جدول قرار گرفته اند و اسپانیا، ایتالیا، استرالیا، کره جنوبی، سوئیس و سوئد رتبه های پنجم تا دهم را کسب کرده اند. پنج کشور انتهای جدول نیز به ترتیب شامل ترکیه (۴۴)، ایران، ایالات متحده، صربستان و برزیل بودند. در حالیکه سوئیس (۹۱۲۱ دلار)، ایالات متحده (۸۶۰۸ دلار)، دانمارک (۶۶۴۸ دلار)، هلند (۵۹۹۵ دلار)، استرالیا (۵۹۳۹ دلار)، کانادا (۵۶۳۰ دلار)، سوئد (۵۳۳۱ دلار)، و اتریش (۵۲۸۰ دلار)، بیشترین هزینه را برای خدمات بهداشتی هر نفر هزینه می کنند (که کمترین مبلغ بیش از ۵۰۰۰ دلار بوده)، کشورهای تایلند (۲۰۲ دلار)، الجزایر(۲۲۵ دلار)، چین (۲۷۸ دلار)، پرو (۲۸۹ دلار)، جمهوری دمنیکن (۲۹۶ دلار)، اکوادور (۳۳۲ دلار)، مالزی (۳۴۶ دلار)، ایران (۳۴۶ دلار)، لیبی (۳۹۸ دلار) و کلمبیا (۴۳۲ دلار) هیچیک بیش از ۵۰۰ دلار به ازای هرفرد به هزینه های بهداشتی برای هر فرد اختصاص نداده اند. از سویی دیگر در مقایسه با دیگر کشورها، ایالات متحده بیشترین (۱۷٫۲%) سهم را از تولید ناخالص داخلی خود را برای بهداشت هزینه می کند و یونان که بدلیل شرایط بد اقتصادی در ماههای اخیر حتی مجبور به تعطیل کردن شبکه تلویزیون دولتی خود شد به همراه هلند با ۱۳% از GDPدر رتبه دوم هزینه نمودن برای بهداشت قرارمی گیرد. کشورهای فرانسه (۱۲٫۵%)، صربستان (۱۲%)، دانمارک (۱۱٫۸%)، آلمان (۱۱٫۷%)، و سوئیس (۱۱٫۵%)به ترتیب سهم بهداشت از تولید ناخالص داخلی رامعین کرده اند. مقاله مرتبط در هافینگتون پست بیان می دارد که اگرچه هنگ کنگ به عنوان آزادترین نظام اقتصادی جهان به حساب می آید، سیستم بهداشتی آن از مشارکت عمده دولت سود می برد و آنگونه که وزیر بهداشت آن کشور می گوید خدمات پزشکی دولتی سنگ بنای نظام بهداشتی را تشکیل می دهد. بیمارستانهای دولتی ۹۰ درصد از خدمات منجر به بستری را انجام می دهند در حالیکه تسهیلات خصوصی بسیاری نیز وجود دارند که عمدتاً توسط ثروتمندان مورد استفاده قرار می گیرند. این در حالیست که تمامی هزینه ای که دولت هنگ کنگ برای سیستم بهداشتی و درمانی هزینه می کند تنها سهم کوچکی (سرانه ای برابر با ۳٫۸% از GDP) از اقتصاد پرتکاپوی آن کشور را به خود اختصاص داده است و سومین رتبه را از میان کمترین هزینه ها داراست اما دارای کاراترین سیستم بهداشتی درمانی در این بررسی بوده است. از طرفی دیگر هزینه کردن بیشتر به تنهایی حاکی از کارایی مطلوب تر برای کشورهایی مانند آمریکا نبوده و آن را در رتبه ۴۶ جدول قرار داده است اما هزینه های پایینتر به همراه کارایی بالاتر سیستم بهداشتی بوده که برای برخی کشورها از جمله هنگ کنگ که سهم کوچکی از GDP را (۳٫۸% یا مبلغی حدود ۱۴۰۰ دلار) را به خود اختصاص داده، نه تنها رتبه های بالاتری را برای آنها به ارمغان آورده بلکه رضایت گیرندگان خدمت را در پی خواهد داشت. اما سئوالی که در اینجا به ذهن می آید آن است که با حداقل چه مقدار هزینه برای هر فرد می توان به کارایی بالاتر سیستم بهداشتی ای که با بهبود تمام روندهای بهداشتی و درمانی همراه باشد دست یافت و یا آنکه چه مقدار راه باقیست تا به بهبود مطلوب روندهای درمانی و نیز بهداشتی دست یافت و یا آیا می توان با چرخه بسیار محدود گردش نخبگان در مدیریت سیستم بهداشتی که در حداقل سه یا چهار دوره تغییرات صدارتی شاهد آن بوده ایم به جایگاه بالاتری که همراه با رضایت گیرندگان خدمت و مسئولین باشد در آینده نزدیک دست یافت یا نیاز به تغییرات عمده تر برای برنامه ریزی های جدی تر و رصد افق های وسیعتر است تا اهداف سند چشم انداز بیست ساله محقق شود این مقاله سیستم بهداشت و درمان کره را مرور می کند . کره تجربه رشد سریع در اقتصاد و صنعت را از سال ۱۹۶۰ دارد این کشور بر طبق معیاربندی بانک جهانی در سال ۲۰۰۴ جزء کشورهایی با درامد متوسط روبه بالا می باشد . به خاطر بهبود شرایط زندگی ، خدمات بهداشت عمومی و پیشرفت مراقبت های پزشکی ، این کشور بین کشورهای OECD (کشورهای عضو سازمان همکاری های اقتصادی ) بالاترین شاخص امید به زندگی را طی سالهای ۱۹۶۰ تا ۲۰۰۵ داشته است. مهمترین ویژگی سیستم بهداشت و درمان کره ، چیره بخش خصوصی در ارائه خدمات می باشد . تقریباً ۹۰ درصد پزشکان و تخت های بیمارستانی در بخش خصوصی می باشند . دولت نقش محدودی در ارائه خدمات درمانی دارد و همچنین سیاست اقتصاد آزاد را در تنظیم قوانین بکار می برد هزینه های بخش بهداشت از ترکیب منابع دولتی و خصوصی تامین می شود . سهم بخش خصوصی در این قسمت در سال ۱۹۸۸ ، ۴۶% بود که در بین کشورهای OECD کمترین سهم را داشت . بیماران به طور عمده در هنگام درمان ، فرانشیز خدمات بیمه ای را می پردازند، بعلاوه آنان موظفند کل هزینه خدمات غیر بیمه ای را پرداخت نمایند . در سال ۲۰۰۵ ، میزان پرداخت از جیب مردم در این کشور ، ۳۸% هزینه های کل بهداشت بود . بیماران تقریباً آزادی غیر قابل کنترلی در انتخاب ارائه کنندگان و موسسات پزشکی غربی و شرقی دارند . پرداخت به ارائه کنندگان به صورت کارانه میباشد . سهم هزینه های بهداشتی از تولید ناخالص داخلی (GDP) در این کشور در سال ۲۰۰۵ ، ۶% می باشد . که کمترین سهم را در بین کشورهای OECD دارد . هزینه های بهداشتی در مقایسه با میزان درآمد روند روبه رشدی دارد . سرانه هزینه های بهداشتی در این کشور از نیمه دوم ۱۹۸۰ به طور چشمگیری روبه افزایش میباشد . دو نوع بیمه در این کشور وجود دارد . بیمه سلامت ملی (NHI) که در سال ۱۹۷۷ معرفی و در سال ۱۹۸۰ پوشش آن همگانی گردید برنامه مساعدت پزشکی (MAP) که یک برنامه حمایتی برای افراد مستمند می باشد که همزمان با NHI در سال ۱۹۷۷ ایجاد گردید . کره دو رفرم را در ژولای ۲۰۰۰ انجام داد، اول رفرم اتحاد شرکتهای بیمه ای به یک پرداخت کننده واحد و دوم رفرم تفکیک نقش تجویز و توزیع دارو در بین پزشکان و داروسازان می باشد . تجربه نظام بازنشستگي و خدمات درماني در کره جنوبي سال 2014، تقریبا 12 درصد جمعیت کره جنوبی 65 سال یا بیشتر سن داشتند، تا سال 2030 این میزان دوبرابر خواهد شد؛ آماری تقریبا بالا که مسئولان این کشور را بر آن داشته تا تدبیری جدی برای پشتیبانی و حمایت از این جمعیت پیر بیندیشند. پیری جمعیت کره جنوبی نشان دهنده دو روند اساسی است؛ مردم کره جنوبی عمر طولانی تری دارند و اینکه زادوولد در این کشور کم شده است. نرخ زادوولد کره جنوبی کمتر از 1/3 بارزایمان برای هر زن است که کمترین نرخ در میان کشورهای سازمان توسعه یافته و همکاری های اقتصادی 2/4 است. به گفته کارشناسان ، در کره جنوبی تعداد افرادی که در سن کار هستند تنها در یک دوره سه ساله افزایش می یابد و تا سال 2040 تعداد این افراد حدود یک پنجم کمتر می شود. باید گفت به زودی این کشور تا حدی پیر می شود که حتی پرداخت حقوق بازنشستگان هم دشوارخواهد بود. با وجود روند سریع شهرنشینی در کره جنوبی، بررسی سال 2011 موسسه تحقیقات ملی بازنشستگی نشان داده یک چهارم افراد بالای 70 سال در این کشور هنوز با فرزندانشان زندگی می کنند. بخشی از این موضوع مربوط به ضعف دولت در ایجاد مراکز مناسب برای ارائه خدمات به سالمندان این کشوراست. بازنشستگی اجباری: در کره جنوبی شرکت های بزرگ معمولا کارمندان خود را به طور اجباری در 56 تا 58 سالگی بازنشسته می کنند. طبق تحقیقی که توسط موسسه تحقیقاتی اقتصادی سامسونگ صورت گرفته کارمندان اداری به طور میانگین قبل از 54 سالگی شان وادار به ترک کار می شوند. اما عده بسیار کمی از این بازنشستگان اجباری کار را برای همیشه ترک می کنند چرا که در شرکت های کره جنوبی، افزایش حقوق یا ارتقای شغلی براساس سن کارمندان است نه بهره وری آنها. طبق اعلام موسسه کار کره ،که یک اتاق فکر دولتی است بیش از 57 درصد این کارمندان نمی توانند خود را با تغییرات وفق دهند و همین عامل قطع همکاری با انها می شود. شاید بهترین کا ربرای مقابله با ترک نیروی کار حرفه ای و با سابقه در این کشور ایجاد مراکز آموزش کار با فن اوری روز بای این قشر بود. اما دولت کره در این زمینه چندان قوی عمل نکرده است و این موضوع باعث شده تا نیروی کار حرفه ای که مدت زیادی در حوزه تخصصی خود فعالیت کرده مجبور به ترک بازار کار شود. با این حال تنها راهکاری که در مقابله با موضوع اجبار به ترک کار از سوی دولت ارائه شد تصویب قانون مهمی بود که حداقل سن بازنشستگی را تعیین می کرد. طبق این قانون تا سال 2017 هیچ کارمندی زیر 60 سال نباید به اجبار بازنشسته شود. حتی دولت تصمیم گرفت به شرکت هایی که زودتر از اجرایی شدن این قانون از آن استقبال کرده اند یارانه تخصیص دهد. در مقابل بندی به این قانون اضافه شد که با بالا رفتن سن کارمندان حقوق ان ها به طور خودکار بالا نمی رود. نظام بهداشت و درمان: سال 2013 میلادی، جمعیت کره جنوبی بیش از 50/219/660 میلیون نفر گزارش شد که یکی از بالاترین ارقام تراکم جمعیت در جهان در واحد سطح محسوب می شود. اکنون این سوال مطرح می شود: آیا خدمات رفاهی، دارویی، پزشکی، سلامت و... برای تامین نیاز این جمعیت وجود دارد؟ دولت کره جنوبی در تلاش است تا با تقویت اقتصاد این کشور، به تقویت بخش خدمات درمانی و اجتماعی بپردازد. یکی از چالش هایی که کره جنوبی با آن دست به گریبان است، افزایش آمار افراد مسن در این کشور است، زیرا افزایش روند پیری با افزایش مراقبت های طولانی مدت یا نیاز به دستگاه ها و تجهیزات پزشکی در ارتباط است. سئول تجربه رشد سریع در اقتصاد و صنعت را از سال ۱۹۶۰ داشته و طبق معیاربندی بانک جهانی در سال ۲۰۰۴ جزو کشورهایی با درآمد متوسط روبه بالاست. به خاطر بهبود شرایط زندگی، خدمات بهداشت عمومی و پیشرفت مراقبت های پزشکی، این کشور بین کشورهای عضو سازمان همکاری های اقتصادی بالاترین شاخص امید به زندگی را طی سال های ۱۹۶۰ تا ۲۰۰۵ داشته است. مهم ترین ویژگی سیستم بهداشت و درمان کره تسلط بخش خصوصی در ارائه خدمات است.تقریبا ۹۰ درصد پزشکان و تخت های بیمارستانی در بخش خصوصی هستند. دولت نقش محدودی در ارائه خدمات درمانی دارد و همچنین سیاست اقتصاد آزاد را در تنظیم قوانین به کار می برد. هزینه های بخش بهداشت از ترکیب منابع دولتی و خصوصی تامین می شود. این در حالی است سهم بخش خصوصی در سال ۱۹۸۸ در این قسمت۴۶ درصد بود که در بین کشورهای OECD کمترین سهم را داشت. بیماران به طور عمده در هنگام درمان، فرانشیز خدمات بیمه ای را می پردازند، به علاوه آنان موظف اند کل هزینه خدمات غیربیمه ای را پرداخت کنند. سال ۲۰۰۵، میزان پرداخت از جیب مردم در این کشور ۳۸ درصد کل هزینه های سلامت بود. بر اساس گزارش مدیران ارشد حوزه سلامت کره، از حدود 50 میلیون نفر جمعیت این کشور 97 درصد تحت یک پوشش بیمه ملی متمرکز قرار دارند و 3 درصد باقی مانده که درآمد پایین دارند توسط برنامه کمک پزشکی حمایت می شوند. میزان پرداخت از جیب مردم برای خدمات بستری 20 درصد و برای خدمات سرپایی بین 50 تا 70 درصد است و سرانه سلامت به ازای هر نفر حدود 2300 دلار و امید به زندگی بیش از 81 سال است. در این کشور به ازای هر یک هزار نفر جمعیت 1/2 پزشک و 8/4 پرستار کار می کنند و تعداد تخت درمان حاد برای هر یک هزار نفر 1/6 است. الگوگیری از کشورهای توسعه یافته مقامات کره جنوبی به تازگی تغییرات بنیادینی در بخش دارو و همین طور تمامی بخش های مرتبط با سلامت اعمال کرده اند تا به سیستم نظارتی کارآمد و مناسبی دست پیدا کنند. به همین دلیل قوانین، طرح ها و دستورات جدیدی به تمام بخش های نظارتی، قانونی و... برای هماهنگ شدن ابلاغ شده است. این موضوع در حالی مطرح می شود که بازار دارویی کره جنوبی یکی از بزرگ ترین بخش های دارویی جهان محسوب می شود. دولت کره جنوبی با تغییر سیاست در نظام جدید خدمات درمانی اکنون شیوه بهداشت محور را راهکار جدید خود قرار داده است. جلوگیری از بیماری و خدمات بازپروری در کنار توسعه اقدامات بهداشتی، به عنوان سه اصل اساسی در نظام خدمات درمانی مد نظر قرار گرفته شده است. اگر تا پیش از برنامه اصلاحات نظام خدمات درمانی گسترش مراکز درمانی در کشور اولویت دولتمردان بود هم اکنون ایجاد مراکز آموزشی برای جلوگیری و کنترل بیماری ها در اولویت برای سرمایه گذاری قرار گرفته است. در شکل گیری نظام خدمات درمانی این کشور الگوگیری از کشورهای توسعه یافته نقش مهمی را به خود اختصاص داده است. در این راستا، ابتدا نیازهای بهداشتی و برآورد بیماری های شایع هر منطقه از کشور به دقت مورد ارزیابی قرار گرفته، سپس دو برنامه کوتاه مدت و بلندمدت برای ایجاد مراکز آموزشی برای پیشگیری و تطبیق نیازهای دارویی و بهداشتی هر منطقه با عرضه کالاهای مزبور مورد اجرا گذاشته می شود. دولت کره در مرحله دوم برنامه طرح ارتقای نظام خدمات درمانی خود یک مرکز اطلاعات آمار بهداشتی و درمانی برای بررسی نتایج عملکرد سیستم های بهداشتی و به طور کلی وضعیت بهداشت و درمان کشور ایجاد کرد. این مجموعه علاوه بر نظارت بر صنعت دارو و درمان در مراکز درمانی هر منطقه، در نرخ خدمات دارویی ارائه شده در مراکز درمانی هم رقابت بسیار زیادی ایجاد کرد. چراکه مبنای انتخاب مراکز برتر درمانی ارائه خدمات برتر، استفاده از داروهای مناسب و کم هزینه و رضایت بیماران بود. با توجه به روند افزایش جمعیت رو به کهنسالی در کره جنوبی سرانه مصرف دارو در این کشور بسیار بالاست. از این رو دولت برای تسهیل در روند درمان و ملاحظه شرایط اقتصادی این جمعیت کهنسال در سال 2007 اقدام به تاسیس یک مرکز مدیریت اطلاعات در صنعت بهداشت و درمان کرد. مرکزی که بهینه سازی سیستم های تولید و توزیع دارو را در اولویت برنامه های اجرایی خود قرار داد. اولین گام حضور و مشارکت دانشگاه ها، نهادهای مراقبت های بهداشتی و سازمان های تحقیقاتی مربوطه در این پایگاه بود. این مرکز همچنین سعی در برقراری ارتباطی تنگاتنگ با نهادهای مشابه بین المللی و واحدهای خدمات رسانی بهداشتی درمانی چه در داخل و چه در خارج از کشور کرد.اما نتیجه مثبت این اقدام آگاهی از خدمات دارویی و درمانی مدرن و در عین حال مقرون به صرفه برای مصارف مراکز درمانی در داخل کشور بود. اما دومین اقدام دولت کره در این راستا ایجاد صندوق های حمایت و پشتیبانی از تحقیقات پزشکی در این مرکز بود. مقامات کره به خوبی دریافته بودند که سرمایه گذاری برای پیشگیری از بیماری بهترین سرمایه گذاری از لحاظ اقتصادی در بخش خدمات درمانی است. اما گام نهایی برنامه توسعه خدمات بهداشت و درمان در این کشور حرکت برای تنظیم بازار دارو و رقابتی تر کردن آن با تطبیق قانون چگونگی تنظیم بازار خرده فروشی با شرایط ویژه این صنعت بود. پیشرفته ترین و توسعه یافته ترین کشورهای جهان کدامند؟ - در تحقیق صورت گرفته از سوی سازمان توسعه و همکاریهای اقتصادی اروپا در سطح جهانی استرالیا در همۀ شاخص ذکر شده در رتبۀ اول قرار دارد. از سال 1961 سازمان توسعه و همکاریهای اقتصادی اروپا، با ارائۀ آمارهایی، وضعیت اقتصادی و روند پیشرفت و توسعه در کشورهای واقع در این حوزه را تشریح می کند. اما سوال اینجاست که آیا تولید ناخالص داخلی می تواند تنها شاخص ارزیابی سلامت و توسعه در یک کشور باشد؟ سازمان همکاری و توسعۀ اقتصادی اروپا در حدود 10 سال است که با بررسی و ارزیابی سایر شاخص های از جمله مسکن، امنیت و حتی محیط زیست وضعیت هریک از این کشورها را مورد بررسی قرار می دهد. اولین تحقیقات صورت گرفته در اکتبر 2011 با در نظرگرفتن 11 شاخص در 34 کشور مورد بررسی قرار گرفت.
قسمتی از محتوی متن پروژه میباشد که به صورت نمونه ، بعد از پرداخت آنلاین در فروشگاه فایل آنی فایل را دانلود نمایید .
پرداخت آنلاین و دانلود در قسمت پایین



دریافت فایل
جهت کپی مطلب از ctrl+A استفاده نمایید نماید




تحقیق درمورد،پاورپوینت درمورد،پاورپوینت علوم انسانی،پاورپوینت فنی و مهندسی،پروژه دانشجویی


مقاله


پاورپوینت


فایل فلش


کارآموزی


گزارش تخصصی


اقدام پژوهی


درس پژوهی


جزوه


خلاصه